سنجش سطح کیفیت زندگی با تاکید بر بازآفرینی شهری از دیدگاه مسئولین شهری (مطالعه موردی: منطقه پانزده شهرداری تهران)

در مباحث برنامه ریزی شهری، کیفیت زندگی و ارزیابی شاخص های آن یکی از ضروری ترین جنبه های مطالعاتی است. به نحوی که شاخص کیفیت زندگی به عنوان عامل اساسی جهت سنجش توانایی های مدیران و تصمیم گیران شهری و نیز نظارت بر عملکرد اجرایی آنان تبدیل شده است. مدیران شهری با هدف ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، به نوسازی و بهسازی مناطق شهری اقدام می نمایند، یکی از راه‏حل های آنان جهت ارتقاء کیفیت زندگی و رفاه شهروندی و تحقق نیازهای اجتماعی به کارگیری رویکرد بازآفرینی شهری است. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات اسنادی - میدانی و با استفاده از پرسشنامه در طیف لیکرت 5 گزینه ای می باشد. جامعه آماری 50 نفر از مدیران و مسیولین ارشد شهرداری منطقه 15 تهران که دیدگاه خود را درخصوص40 پرسش نسبت به سطح کیفیت زندگی شهروندان منطقه 15بیان داشته اند. جهت تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی آزمون تی تک نمونه ای، و آزمون همبستگی کانونی استفاده شده است. طبق نتایج از میان متغیرهای مستقل(ابعاد بازآفرینی پایدار)، بیشترین تاثیر برکیفیت زندگی در بعد اقتصادی مولفه "کارآفرینی" با 86/0= β، و در رتبه دوم بعد کالبدی مولفه "شبکه دسترسی ها و اتصالات شهری" با 83/0 = β، و نیز بعد مدیریتی مولفه های "اعتمادسازی" با 82/0= β، و سومین رتبه بعد اجتماعی مولفه "مشارکت" با 81/0 = β، می باشند. مسیولین معتقدند سطح کیفیت زندگی شهروندان منطقه مطلوب است و همچنین آنان از نحوه نظارت، اجرا دستورالعمل ها و قوانین شهری در منطقه رضایت کامل داشته و شیوه مدیریت شهری خود را مناسب و مطلوب می دانند.