خوانش تجربه زیسته بازدیدکننده موزه در مکان مقدس (مورد پژوهی :موزه های حرم مطهر رضوی)

موزه‌ها در گذار از دگرگونی‌های بنیادی، در جهان امروز، از مکانی مختص نگهداری و صیانت نفایس، رویکردی در تکریم انسان را در پیش‌گرفته‌اند. آن‌ها، به‌عنوان بستری برای خلق معنا همواره با نگاهی مبتنی بر خدمت‌رسانی به بازدیدکننده، سعی در شناخت برداشت‌های دیدارکنندگان به هدف ارتقا کیفیت بازدید رادارند. مفهوم تجربه زیسته بازدیدکننده، ظرفیت قابل‌توجهی برای توضیح دریافت‌ها از موزه داشته و به‌عنوان امری فردی و ذهنی، در هم‌پوشانی سه بستر فردی، فیزیکی و فرهنگی –اجتماعی صورت می‌پذیرد. پژوهش حاضر، از طریق بازتعریف و انسجام بخشیدن به مفهوم تجربه بازدیدکننده موزه در مکان مقدس، به بسط دانش در این خصوص می‌پردازد. این مقاله باهدف آشکارسازی ماهیت، چگونگی و خوانش تجربه بازدیدکنندگان موزه‌های موجود در حرم مطهر امام رضا (ع) به‌مثابه مکان مقدس صورت می‌پذیرد. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و رویکرد تفسیری با راهبرد کیفی است. روش پژوهش در بخش نظری، بازبینی سامانمند منابع و در بخش مورد پژوهی، تحلیل محتوای کیفی جهت‌دار را برگزیده‌شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد تجربه بازدیدکننده موزه در مکان مقدس، به دلیل تسری قداست از بستر مکان در دو حوزه درون فردی و برون فردی تجربه تاثیر می‌پذیرد. تجربه بازدیدکننده در موزه‌های حرم مطهر امام رضا (ع) علیرغم تاکید بر بعد شناختی تجربه توسط متصدیان موزه، بیشتر سمت‌وسوی تجربه دینی را دارد .