نقش روابط مجازآفرین در ترسیم مرزهای خود و دیگری: تحلیل نقادانه-شناختی قدرت های جهانی و تروریسم در گفتمان اولین سخنرانی خاتمی، احمدی نژاد و روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد

پژوهش پیش رو می‌کوشد تا با استفاده از رهیافت تحلیل نقادانه- شناختی گفتمان، به تحلیل متن اولین سخنرانی سه تن از روسای‌ متاخر جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد بپردازد. سعی بر آن است تا با اتکاء بر روابط مجازآفرین، چگونگی خصومت‌سازی‌ها در گفتمان هر یک از روسای‌ جمهور به تصویر کشیده شود. پرسش اصلی این است که مسئله هویت و به تبع آن غیریت در بافت سخنرانی روسای‌ جمهوری اسلامی ایران چگونه در مجمع عمومی مفصل‌بندی شده و براساس چه مولفه‌ها و نشانه‌هایی در سطح روابط مجازآفرین قابل ‌بازنمایی است. مبنای نظری این پژوهش عبارت است از رویکرد هارت (2011) در قبال تحلیل گفتمان که مبتنی بر زبان‌شناسی شناختی است، نظریه گفتمان لاکلا و موف (2001) و نظام مفهوم‌سازی مجاز با تاکید بر چارچوب نظری ردن و کووچش (1999). یافته‌ها بیانگر آن است که هریک از روسای جمهور ایران با کاربست روابط مجازآفرین محمل‌هایی را پیش‌زمینه‌سازی‌ می‌کنند که هم جنبه‌هایی از هویت برون‌گروه را به صورت منفی برجسته‌سازی می‌کنند و هم از خصومت‌سازی آشکار با دگرها اجتناب می‌کنند. همچنین، هر سه گفتمان روابط مجازآفرین نسبتا مشابهی را برای خصومت‌سازی به‌کار می‌برند که این امر بیانگر ریشه‌های مشترک این گفتمان‌ها به‌مثابه خرده‌گفتمان‌هایی از ابرگفتمان انقلاب اسلامی است.