مقایسه اثربخشی دارو درمانی (پاروکستین)، درمان شناختی- رفتاری واحد پردازه ای و ترکیب آنها بر تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی در دانشجویان دختر مبتلا به اضطراب فراگیر

در دو دهه گذشته علاقه به درک ماهیت اضطراب فراگیر و گسترش روش های موثر بر آن در بین روان شناسان فزونی یافته است. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی دارو درمانی، درمان شناختی- رفتاری واحدپردازه ای و ترکیب آنها بر تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی در دانشجویان دختر مبتلا به اضطراب فراگیر بود.

این پژوهش از نوع پژوهش های نیمه تجربی (طرح پیش آزمون، پس آزمون، آزمون پیگیری با گروه کنترل) بود. از بین دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی شهر مشهد، 60 نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش (دارو درمانی، درمان واحدپردازه ای و درمان ترکیبی) و یک گروه کنترل جایگزین گردیدند. شرکت کنندگان با کمک پرسشنامه اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران (2006)، افکار اضطرابی ولز (2005)، مقیاس تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و مقیاس تحمل ابهام مک دونالد (1970) مورد پیش آزمون قرار گرفتند. در پایان دوره درمان و سه ماه بعد از آن، شرکت کنندگان مورد پس آزمون و آزمون پیگیری قرار گرفتند. داده ها بر اساس آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شد.

نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که هر سه رویکرد درمانی در مقایسه با گروه کنترل بر کاهش تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی اثربخش بوده اند (مجذور اتا 0/37، 0/22 و 0/45)، اما درمان ترکیبی بر دو رویکرد درمانی دیگر به تنهایی برتری معناداری داشته است (0/05>p).

با توجه به زیربنای زیستی و روان شناختی اختلال اضطراب فراگیر، به نظر می رسد که ترکیب درمان های روانشناختی و دارودرمانی در بهبود حالات اضطرابی رویکردی موثرتر باشد.