بازآفرینی فضاهای شهری با رویکرد کیفیت زندگی در منطقه 15 تهران

مفهوم کیفیت زندگی شهری در فرایند توسعه شهرها حلقه‏ای مفقوده در همه وجوه زندگی شهری است. یکی از راه‏ حل‌های تصمیم‌گیران و مدیران شهری جهت توسعه و ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان در هر منطقه، بکارگیری رویکرد بازآفرینی شهری است. منطقه 15 با شش ناحیه درمحدوده قانونی شهر و یک ناحیه در حریم استحفاظی بعنوان محدوده مطالعاتی این پژوهش جهت بررسی میزان سطح کیفیت زندگی ساکنان از جنبه‌های(اجتماعی‌فرهنگی،اقتصادی، کالبدی زیست محیطی،مدیریتی)انتخاب شده است.جمع‌آوری داده‌ها از روش‌پرسشنامه‌ای، تهیه نقشه‌ها در محیط Gis و انجام تحلیل آماری داده‌ها از طریق نرم افزار (Spss و Pls)صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش شهروندان منطقه مطالعاتی میباشد. حجم نمونه با استفاده از مدل کوکران تعداد 384 پرسشنامه تکمیل وداده‌ها از روش‌های تحلیل مسیر، تحلیل عاملی، تی، تک نمونه‌ای، وهمبستگی کانونی مورد آزمون قرارگرفتند. طبق یافته‌های تحقیق بیشترین تاثیراز شاخصهای بازآفرینی، بعد کالبدی با میانگین شاخص‌ 11/3 و در شاخص‌های کیفیت زندگی نیز بعد کالبدی با میانگین شاخص‌ 90/2 می‌باشد. در تحلیل تاثیرات مولفه‌های بازآفرینی بر مولفه‌های کیفیت زندگی بیشترین تاثیر در بازآفرینی با بعدکالبدی مولفه‌ها‌‌ی" دسترسی به خدمات" با 44/0 = β ، و"ساختمانها" با 25/0 = β و "شبکه اتصالات جاده‌ای و دسترسی بزرگراه شهری" با 17/0 = β ، به ترتیب رتبه اول تا سوم بوده است. لذا فقط دربخش کالبدی منطقه یکسری اقدامات توسعه انجام گرفته است ولی منجر به بهبود وارتقاء سطح کیفیت زندگی شهروندان در حد مطلوب نگردیده و همین موجبات نارضایتی ساکنان را بوجود آورده است.