ارزیابی خطر فلزات سنگین در بافت عضله ماهی زمین کن دم نواری (Platycephalus indicus) در بندر بوشهر، خلیج فارس

ماهیان از جمله موجوداتی هستند که قابلیت تجمع زیستی از این فلزات را دارا هستند. هدف از این مطالعه، بررسی غلظت فلزات آلومینیوم، وانادیوم، قلع و کروم در بافت عضله ماهی زمین کن دم نواری و ارزیابی خطر احتمالی آن است. به همین منظور 30 قطعه ماهی در تیر 1398 از بندر بوشهر، خلیج فارس صید شد. نمونه ها طبق روش استاندارد آزمایشگاهی آماده و به کمک دستگاه ICP-OES غلظت فلزات سنگین اندازه گیری شدند. میزان غلظت عناصر در بافت عضله ماهی به منظور مصارف انسانی با استانداردهای جهانی مقایسه، همچنین برآورد میزان جذب روزانه، هفتگی در کودکان و بزرگسالان، حد مجاز مصرف برای آنان و شاخص های خطر مصرف این ماهی نسبت به بیماری های سرطان زایی محاسبه گردید. نتایج نشان داد که میانگین غلظت آلومینیوم (3/10±9/23)، وانادیوم (07/0±15/0)، قلع (2/2±41/5) و کروم (12/0±34/0) بر اساس میکروگرم بر گرم وزن تر در بافت عضله مشاهده شد. میزان جذب فلزات مورد مطالعه در بافت عضله ماهی به صورت Al>Sn>Cr>V بود. نتایج نشان داد که حد مجاز مصرف فلزات سنگین به استثناء آلومینیوم بقیه کمتر از استاندارد سازمان بهداشت جهانی بودند. محاسبه شاخص خطر نشان داد که آلومینیوم در هر دو گروه بزرگسالان و کودکان و کروم در کودکان مقادیر بیشتر از یک دارد، در همین راستا نظارت مستمر بر سطوح فلزات سنگین در ماهی های عرضه شده در بازار، جهت اطمینان از بالاترنبودن از حد مجاز استاندارد های جهانی ضروری به نظرمی رسد.