مقایسه اثر خستگی عضلانی حاصل از انقباضات عضلانی زیربیشینه و بیشینه بر تغییرات همکوشی عضلانی و کنترل قامت: با توجه به تکنیک درون یابی تکانه

پژوهش حاضر با هدف مقای سه اثرات خستگی عضالنی با شدتهای مختلف بیشینه و زیربیش ینه بر تغییرات همکوشی های عضالنی و کنترل قامت انجام شد.

ابتدا حداکثر نیروی بیشی نه آزمودنی، میزان حداکثر تحری ک الکتریکی عضله دو قلو داخلی و موج M اندازهگیری شد. سپس12 آزمودنی دو پروتکل خستگی عضالن ی زیربیشینه و بیشینه را به طور تصادفی طی دو جلسه انجام دادند. قبل و بعد از انجام پروتکلها میزان خستگی مرکزی، خستگی محیطی، میزان تغییرات مرکز فشار و فعالیت الکتریکی عضالت اندازهگیری شدند. روش آماری آنوا با اندازهگیری تکراری و تی وابسته برای تحلیل داده ها استفاده شد.

تکانه استراحت بعد از انقباضات بیشینه نسبت به انقباضات زیربیشینه به طور معنادار کاهش یافت. همچنین خستگی زیربیشینه موجب کاهش معنادار در فعالسازی ارادی و حداکثر نیروی بیشینه نسبت به خستگی عضالنی بیشینه شد. انقباضات زیربیشینه موجب کاهش قابل توجه واریانس عضالت و همکوشیهای عضالن ی و از سوی دیگر موجب تغییرات معنادار بیشتر مرکز فشار نسبت به انقباضات بیش ینه شد)05/0>p.)

نتایج پژوهش حاضر راه را برای انجام مطالعات دیگر هموار میکند تا برنامه های تمرین ی را برای افرادی که در حفظ تعادل و سازماندهی همکوشی عضالنی مشکل دارند با نظارت بر تمرینات عضالن ی با شدت زیرب یشینه نسبت به بیشینه طراحی کنند.