تابوی زن و بازتاب آن در آثار منیرو روانی پور

تابوها، به معنای ممنوعیت تقدس یافته، نخستین قوانین بشری هستند که بعدها ریشه منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. یکی از بسترهای بازشناسی و واکاوی تابوها متون داستانی است. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از جمله تجربیات فردی، ذهنیات شخصی و واقعیات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز برخاسته و موثر بر این عوامل است. منیرو روانی پور از نویسندگان معاصری است که با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعه پیرامون خود، به عنوان یک زن ، به تابوهای رایج یک زن در جامعه ایرانی اشاره کرده است. در این مقاله ابتدا  تابو، توضیح و تبیین شده، سپس مصادیق عینی آن در متون داستانی بررسی و نشان داده شده است. نتایج حاصل نشان می دهد که تابوی زن به شاخص های متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازایی، بکارت، طلاق، ازدواج سنتی، تقسیم می شود  که از این میان، نازایی از جمله تابوهای گسترده در جامعه ایرانی از دیدگاه روانی پور است.