نقش تجارب آسیب زای دوران کودکی در پیش بینی اختلال پرخوری با میانجی گری طرحواره های ناسازگار اولیه

 نرخ شیوع نسبتا بالای اختلال پرخوری و پیامدهای منفی آن، مانند کاهش کیفیت زندگی و اختلال در عملکرد فردی و اجتماعی موجب شده است این اختلال و پیشگیری از آن به یک مسئله مهم در نظام سلامت کشورهای مختلف از جمله ایران تبدیل شود. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تجارب آسیب زای دوران کودکی در پیش بینی اختلال پرخوری با میانجی گری طرحواره های ناسازگار اولیه بود.

مواد و روش‌ها:

 با استفاده از روش پژوهش همبستگی، از میان جامعه آماری زنان و مردان 23 تا 65 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی در شهر تهران و کاربران اینترنتی این مراکز و رسانه‌های اجتماعی مرتبط، تعداد 409 نفر، به عنوان نمونه در دسترس، به ابزار های پژوهش شامل مقیاس پرخوری گورمالی و همکاران (1982)، پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ (1994) و چک لیست تجارب آسیب زای دوران کودکی (1999) پاسخ دادند. تجریه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار های تحلیل آماری SPSS نسخه 25 و AMOS نسخه 24 و با استفاده از مدل یابی معادله ساختاری انجام شد.

یافته‌ها‌:

 نتایج نشان داد که تجارب آسیب زای اولیه با اندازه اثر 19/0 به صورت مستقیم و با اندازه اثر 23/0 به واسطه طرحواره های ناسازگار اولیه بر اختلال پرخوری اثر معنی‌داری (01/0>p) دارد.

 توجه به اقدامات پیشگیرانه از تجارب آسیب زای دوران کودکی و همچنین استفاده از مداخلات آموزشی و روان درمانی می‌تواند منجر به کاهش میزان اختلال پرخوری و آثار منفی آن شود.