تغییرات ضریب خاموشی و کارایی مصرف نور در واکنش به اعمال رژیم های مختلف آبیاری در مراحل مختلف رشد گوجه فرنگی

توانایی گیاهان برای تبدیل انرژی خورشیدی به زیست توده عاملی مهم در تعیین عملکرد گیاه در واکنش به تنش های محیطی می باشد. با توجه به نیاز بالای گوجه فرنگی به آب، مدیریت آبیاری به منظور رسیدن به عملکردی مطلوب ضروری است. در همین راستا و به منظور برآورد ضریب خاموشی و کارایی مصرف نور گوجه فرنگی در واکنش به رژیم های مختلف آبیاری در مراحل مختلف رشد، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در دو سال زراعی 1396-1395 اجرا شد. عامل کرت اصلی شامل اعمال کم آبیاری به میزان 100، 75 و 50 درصد نیاز آبی گیاه در مرحله رویشی و عامل کرت فرعی شامل اعمال کم آبیاری به میزان 100، 75 و 50 درصد نیاز آبی گیاه در مرحله زایشی بود. به طورکلی عملکرد گوجه فرنگی با افزایش میزان آب آبیاری افزایش یافت، با این حال به شدت تحت تاثیر زمان اعمال آبیاری قرار گرفت. به گونه ای که حتی زمانی که شاخص سطح برگ گیاه در وضعیت مناسبی قرار داشت با اعمال کم آبیاری در مرحله گلدهی به علت خشک شدن و ریزش گل ها، عملکرد کاهش یافت. توسعه سطح برگ در طول زمان به ساختار کانوپی در واکنش به میزان آب وابسته بود. شاخص سطح برگ بیشتر، منجر به افزایش تشعشع جذب شده توسط گیاه شد. از این رو بالاترین ضریب خاموشی نور در تیمار اعمال آبیاری کامل در هر دو مرحله رشد با مقدار 692/0 به ثبت رسید. مقادیر ضریب خاموشی نور در واکنش به رژیم های مختلف آبیاری در طول فصل رشد بسیار متغیر بود. با توجه به میزان نور جذب شده توسط کانوپی، حداکثر کارایی مصرف نور با gDM MJ-1 0.90در تیمار آبیاری کامل به دست آمد. در نتیجه تیمار آبیاری کامل به دلیل بهترین کارایی استفاده از نور بیشترین عملکرد تر میوه را با 99.81 و 101.01 تن در هکتار به ترتیب در سال های اول و دوم به ثبت رساند.