بررسی ارتباط بین رهبری اخلاقی با خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران

خودکارآمدی و سلامت عمومی از عوامل موثر بر عملکرد پرستاران و ارایه مراقبت بهتر می باشد. رهبران پرستاری نقش برجسته ای در جهت ایجاد محیط و شرایط کاری مناسب دارند که می تواند بر خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران تاثیرگذار باشد. یکی از رویکردهای رهبری، رهبری اخلاقی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین رهبری اخلاقی با خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران انجام گرفت.

این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی می باشد که در سال 1399 انجام شد. 205 پرستار شاغل در بیمارستانهای خاتم الانبیا و شهید بهشتی استان یزد به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، رهبری اخلاقی براون و همکاران، خودکارآمدی شوآرزر و جروسلم و سلامت عمومی گلدبرگ بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آنالیزواریانس یکطرفه و تی تست) در نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد.

میانگین رهبری اخلاقی از دیدگاه پرستاران 72/7±80/33، خودکارآمدی 16/4±74/30 و سلامت عمومی 68/6±02/24 بود. در بین ابعاد سلامت عمومی، بیشترین میانگین مربوط به اختلال عملکرد اجتماعی و کمترین میانگین مربوط به افسردگی بود. در مورد ابعاد رهبری اخلاقی، میانگین بعد فرد اخلاقی (98/19±65/59) و مدیر اخلاقی (25/21±26/59) تقریبا یکسان بود. نتایج حاصل از آزمون پیرسون نشان داد بین رهبری اخلاقی و ابعاد آن با خودکارآمدی پرستاران همبستگی مثبت و با اختلال سلامت عمومی همبستگی منفی وجود دارد (05/0>P).

با افزایش میزان رهبری اخلاقی در مدیران پرستاری، خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران ارتقاء می یابد. لذا درک بهتر مفاهیم این رویکرد رهبری و به کارگیری آن توسط مدیران پرستاری، موجبات ارتقاء خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران و به دنبال آن ارایه مراقبت بهتر می گردد.