داستان سرایی دیجیتال در خدمت ارتباطات علمی

داستان سرایی دیجیتال به عنوان روشی برای ایجاد و به اشتراک گذاری اطلاعات، ترویج غوطه وری و تعامل و نیز فراهم کردن زمینه های آموزش و یادگیری مبتنی بر تکرار و همکاری معرفی می شود. هدف این مطالعه، بررسی جایگاه قصه گویی در ارتباطات علمی، تبیین گونه های مختلف داستان پردازی و تعریف داستان گویی دیجیتال و قابلیت های آن است.

رویکرد:

 این پژوهش تلاش کرد با رویکرد مطالعات کتابخانه ای، انواع قصه گویی که انسان ها از اوایل تاریخ بشریت برای گفتن داستان های بهتر استفاده کرده که شامل داستان شفاهی، تصویری، مکتوب و دیجیتال است را معرفی کند. در همین رابطه، داستان های دیجیتال نیز بسته به محتوا و هدفشان به سه دسته تقسیم شد: داستان های شخصی / روایت، داستان هایی که اطلاع رسانی می کنند یا دستورالعملی ارایه می دهند و داستان هایی که وقایع تاریخی را بررسی می کنند. رویکردهای داستان سرایی دیجیتالی نیز در 5 دسته تاریخ شفاهی، پادکست، روایت های تعاملی/ مکانی، روایت های چندرسانه ای و فرارسانه ای تقسیم شد.

یافته ها:

 یافته های این پژوهش درخصوص بهره گیری از ابزارهای داستان سرایی دیجیتال در کشورمان حاکی از آن است که ورود و نفوذ این قابلیت در میان برجستگان علمی و پژوهشگران کمتر به چشم می خورد. به جز یکی دو مورد، به طورجدی به این مقوله اهمیت داده نشده و در ادبیات علمی و ترویجی کشورمان مهجور مانده است.

درحالی که بسیاری از ابزارهای موجود، به طور رایگان در دسترس است و با صرف کمی زمان می توان از آنها در راستای تقویت ارتباطات علمی بهره برد. بنابراین، شایسته است دست اندرکاران حوزه ترویج علم در راستای آشناسازی پژوهشگران و اندیشمندان با این پدیده نوظهور، برنامه ریزی کرده و مسیر را بهره گیری دوجانبه پژوهشگران و مخاطبان عام هموار سازند.