مطالعه مردم شناختی برساخت هویت مادری به میانجی زیست فناوری با تاکید بر رحم جایگزین و اهدای جنین

در حال حاضر به مدد زیست فناوری، امکان فرزندآوری بدون تجربه زیسته بارداری، زایمان و شیردهی محقق شده است. به این معنی، دوگانه مادر-کودک به میانجی تکنولوژی به زنجیره ای از ارتباطات بین مفاهیم بدل می شود و به صورت مادر درخواست کننده- مادر زیستی- مادر جایگزین- کودک صورت بندی می شود. بنابراین، ایجاد فاصله بین مادر و کودک به معنی نبود عناصر برسازنده هویت مادر شدن مانند پیوند خونی، بارداری و شیردهی است؛ پس برساخت هویت مادر شدن خدشه دار می شود. در این صورت، با توجه به فقدان عناصر هویت بخش، امکان برساخت هویت مادر شدن چگونه ممکن می شود؟ در این مقاله با طرح پرسش های مداوم از داده ها، روابط درهم تنیده عناصر برسازنده هویت مادری کشف می شوند؛ به این معنی کوشش می شود تا با مصاحبه های عمیق به کشف الگوی برساخت هویت مادر شدن دست یابد. ابزارهای مفهومی «خود»، «اجرای نمایشی» و «فاصله» به ترتیب در نظریه های مید، گافمن و زیمل، شناسایی ارتباط های صریح برای مفصل بندی الگوی هویت را از درون مصاحبه های عمیق امکان پذیر می کند. نتیجه اینکه، الگوی برساخت هویت فردی مادری بر دیالکتیک دوگانه بدن مادر-جنین در دوران بارداری استوار است اما در چرخه فرزندآوری متکی بر زیست فناوری با حضور مادر زیستی و مادر جایگزین فاصله همیشگی بین مادر درخواست کننده و فرزند ایجاد می شود. بنابراین، هر چند که اجرای نمایشی دوران بارداری و زایمان با رویت ناپذیر کردن ناباروری در رفع داغ ننگ به طور موقتی موفقیت آمیز است اما برساخت هویت فردی-اجتماعی مادر شدن از گذر فرایند رویارویی- تردید - انفصال به صورت غریبه مفصل بندی می شود.