«انسان» خاستگاه معرفتی مدارای عرفانی با تاکید بر اندیشه های امام خمینی (س)

امروزه مدارا علاوه بر یک الگوی اخلاقی، از مسایل مهم اجتماعی و سیاسی است. بسیاری از فیلسوفان در کنار تاکید بر مناسبات فردی به ضرورت مدارای اجتماعی تاکیددارند. توصیه به این نوع از مدارا مولود کثرت گرایی مبتنی بر دیدگاه هایی چند در معرفت شناختی است. تمایز معرفت شناسی کانت میان نومن و فنومن از آن جمله است ،نظریه ای که توسط جان هیک  تعمیم ودر کنار مفاهیم و مبانی دیگر در حالی که آن را منتسب به عارفان مسلمان می دانست، به عرصه معرفت دینی و مسئله نجات  کشاند تا درنهایت دلیلی برای توصیه به مدارای اجتماعی-سیاسی باشد.پژوهش پیش رو می کوشد پس از نقل و نقد نظریه  و انتساب هیک ، مبنایی جایگزین  برای کثرت گرایی معرفی کند. بر اساس این مدل پیشنهادی برگرفته از عرفان با تاکید بر نظرات امام خمینی «انسان» به عنوان برترین مظهر ، خاستگاه«مدارا» است و مدارا نه محصول کثرت گرایی بلکه مولود انسان شناسی متعالی است. برآیند این مدل تمایز میان عقاید و باورها از یک سو و صاحبان آن از سوی دیگر است و می توان در همان حال که شخص را نسبت به باورها و رویه ها منتقد باقی گذارد، در برابر دارندگان یا عاملان آن روادار نگاه داشت و به نتایج غیرمنطقی کثرت گرایان و یا تعصب خام انحصارگرایان نیز تن نداد.