تبیین نسبی گرایی اخلاقی لیزا و راهنمای آن در مقایسه با اطلاق گرایی در حکمت متعالیه

«فلسفه برای کودکان» از برنامه های آموزشی جدید در جهت بهبود روند فلسفه ورزی و تفکر در کودکان است. این برنامه با وجود ظرفیت های خوب برای ایجاد فضای تفکر و خلاقیت ، دارای مبانی ای ناهمخوان با مبانی فلسفی بومی ایران می باشد. به این منظور، ضروری است مبانی فلسفی برنامه مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. این مقاله به دلیل اهمیت ویژه اخلاق و تربیت اخلاقی، که یکی از اهداف این برنامه است و با ابزار داستان به کودک منتقل می شود، به بررسی مبنای نسبی گرایی اخلاقی داستان لیزا و راهنمای آن (محتوای تربیت اخلاقی برنامه لیپمن) و مقایسه آن با منظر حکمت متعالیه می پردازد. بررسی محتوا با روش توصیفی تحلیلی نشان می دهد علی رغم اینکه "لیپمن" نسبی گرایی را رد می کند، نفی خیر مطلق، شخصی و زمینه مند بودن تفکر و ارزش ها شواهدی بر نسبی گرایی اخلاقی این محتواست و این محتوا به علت ماندن در تنگنای نظریه قراردادگرایی و نداشتن ملاک و اصول ثابت دچار نسبی گرایی و توابع آن است.در مقابل، حکمت متعالیه با مطلق دانستن گزاره های اخلاقی، نگاه وجودی و فضیلت مدارانه به اخلاق مصون از گزند نسبی گرایی است. ازاین رو دارای مبانی ارزش شناختی مناسب تری در شکل دهی یک برنامه منسجم تربیت اخلاقی است.