امکان سنجی توسعه طبیعت گردی روستا های ساحلی شرق تنگه هرمز از طریق رتبه بندی قابلیتهای لندفرمی (مطالعه موردی: روستاهای شهرستان سیریک)

صنعت گردشگری به عنوان یک عامل تغییر در چشم انداز اقتصادی می تواند به یک ابزار توسعه برای مناطق محروم تبدیل شود. توسعه گردشگری در مناطق روستایی عنصری اساسی است و یکی از راه های نجات روستاها از فقر، مهاجرت و مشکلات اجتماعی و اقتصادی به شمار می رود. در پژوهش حاضر روستاهای ساحلی شهرستان سیریک واقع در استان هرمزگان در نوار ساحلی شرق تنگه هرمز به دلیل داشتن جاذبه های طبیعی متنوع و بکر از نظر توسعه گردشگری ارزیابی شده است. موقعیت سایت های مستعد برای گردشگری در روستاهای مورد مطالعه و موقعیت و پراکندگی مکانی آن ها از طریق پیمایش میدانی و با استفاده از GPS به روی نقشه های پایه انتقال داده شده اند. بدین ترتیب یک شناسنامه کامل و نقشه پراکندگی عوارض ژیومورفولوژیکی روستاهای محدوده تهیه شد و در مرحله بعد هر روستای محدوده مورد مطالعه به دلیل وجود لندفرم های متنوع به عنوان یک ژیوسایت یا ژیومورفوسایت در نظر گرفته شد و با استفاده از دو مدل کوبالیکوا و بریل ها اقدام به ارزیابی قابلیت توسعه گردشگری روستاها شد. هر کدام از ژیوسایتها ارزش گذاری شده و سپس مجموع ارزشها با هم ترکیب شد و ارزش نهایی هر ژیوسایت بدست آمده است. نتایج مدل کوبالیکوا نیز نشان داد که روستا گناری با 12 امتیاز بیشترین امتیاز و کوهستک  با 75/11، گهردو و  پالور با 25/8 رتبه های بعدی را کسب نمودند. نتایج نشان داد که در روش بریل ها روستای گناری با کسب 870 امتیاز از کل امتیاز ارزش ها در رتبه اول وروستاهای پالور با 810 وکوهستک با امتیاز 775، در رده های بعدی قرار گرفته اند.