تبیین اثرات مولفه های پایداری بر کارآیی مسکن گروه های کم درآمد شهر تهران (نمونه مورد مطالعه: پروژه مسکن مهر تهران- شهر پرند)

یکی از رویکردهای نوین در مطالعات مسکن، سنجش ابعاد مختلف مسکن در قالب شاخص های پایداری است. بنابراین هدف اصلی پژوهش، تبیین اثرات مولفه های پایداری بر کارآیی مسکن اجتماعی است که برای دست یابی به اهداف، ترکیبی از روش های توصیفی- تحلیلی و علی مورد استفاده قرار گرفته است. جامعه آماری پژوهش مسکن مهر شهر پرند است که 382 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته است. با پردازش اولیه محتوای پرسشنامه و دسته بندی موضوعی آن، متغیرهای مشاهده شده برای پنج مولفه سازنده پایداری بدست آمد. توصیف اولیه متغیرها بیانگر پایین تر بودن میانگین تمامی آن ها از حد متوسط پایداری و ضعف کارآیی از نظر مولفه های پایداری بود. پنج مدل تحلیل عاملی تاییدی مرتبه اول برای اندازه گیری پنج زیرمقیاس سنجش میزان کارآیی مسکن تدوین واعتبار سنجی شد. نهایتا چگونگی نقش و تاثیر متغیرهای مشاهده شده و مولفه های پنج گانه حاصل از آن ها بر سنجش کارآیی مسکن اجتماعی، به عنوان متغیر وابسته پنهان اصلی، و روابط بین آن ها به کمک یک مدل ساختاری تحلیل عاملی تاییدی پنج عاملی مرتبه دوم تحلیل شد. با توجه به اثرهای کلی و ضرایب مسیر نهایی، نتایج حاکی از آن است که با حذف اثرهای خطاهای اندازه گیری در رویکرد معادلات ساختاری، ارزیابی میزان کارآیی مسکن اجتماعی به ترتیب متاثر از مولفه های زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و کالبدی - فیزیکی است که تا اندازه ای با نتایج حاصل از توصیف متغیرهای مشاهده شده خام متفاوت است. اعتبار سنجی درونی زیر مقیاس های پنج گانه و مقایسه آن ها با نتایج نهایی بیانگر آن است که تاثیرات غیر مستقیم و نهایی متغیرهای مشاهده شده بر سنجش میزان کارآیی مسکن اجتماعی بیش از میزان اعتبار مدل های اندازه گیری ناشی از ماهیت آن ها و نقشی است که در کارآیی مسکن اجتماعی دارند.