نقش ارتباط معنایی آیات در تفسیر المیزان با رویکردی بر قرینه سیاق

یکی از مولفه های مهم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان درنظرگرفتن روابط معنایی موجود در بین آیات می باشد که ایشان این روابط را با عنایت به قراین قرآنی به ویژه قرینه سیاق کشف می نماید. مقاله پیش رو که با ابزار کتابخانه ای و به روش توصیفی-تحلیلی نگارش یافته، به بررسی یکی از مبانی مولف المیزان (ارتباط معنایی آیات) در فهم قرآن پرداخته است. حاصل این مطالعه چنین بیان می شود که از منظر علامه مهم ترین و رایج ترین روابط معنایی آیات در گونه هایی از روابط محکم و معناداری از جمله: رابطه تعلیل موجود در آیات (تعلیل قسمتی از آیه برای قسمت دیگر آن آیه و تعلیل یک آیه توسط آیه ای دیگر)، مقدمه چینی برای بیان مطلبی (یک جمله برای بیان جمله ای دیگر از همان آیه و یک آیه برای بیان آیه دیگر)، جواب به سوال موجود و مقدر (در همان آیه و در آیات دیگر)، در نظر گرفتن رابطه مطلق و مقید و رابطه تخصیص و تعمیم (تعمیم خاص و تخصیص عام) نهفته است که کشف مراد خداوند متعال و ارایه تفسیر صحیح از آیات، مستلزم در نظر گرفتن این روابط می باشد.