ارزیابی محدوده پراکنش و پیوستگی ساختاری لکه های زیستگاهی چهار گونه از گاوسانان (Bovidae) در استان فارس

علف خواران بزرگ جثه، اساس رویکردهای حفاظتی گونه-محور و مکان-محور در کشور هستند. موفقیت این رویکردها منوط به کاهش تهدیدات ژنتیکی ناشی از انزوای گونه ها در زیستگاه های کلیدی است. در مطالعه حاضر محدوده پراکنش و پیوستگی لکه های زیستگاهی در گوسفند وحشی (Ovis gmelini)، بز وحشی (Capra aegagrus)، آهوی ایرانی (Gazella subgutturosa)، و جبیر (Gazella bennettii) با استفاده از الگوریتم حداکثر آنتروپی و مدل پیوستگی مسیرهای حداقل هزینه فاکتوریل نقشه سازی شد. نتایج نشان داد اگرچه پراکنش گونه ها تحت تاثیر فاکتورهای متفاوتی قرار دارد، مناطق تحت حفاظت، ناهمواری سیمای سرزمین، و علفزارها مهم ترین متغیرها در پراکنش گونه ها هستند. بسیاری از لکه های زیستگاهی در محدوده مناطق تحت حفاظت قرار گرفت که می تواند ناشی از مقاومت محیطی زیاد در خارج از مناطق باشد. به رغم پیوستگی ساختاری مناسب در برخی از گونه ها، قرارگرفتن نسبت زیادی از کریدورهای مهاجرتی در خارج از مناطق تحت حفاظت و ردپای انسان در زیستگاه می تواند عملکرد کریدورهای پیش بینی شده را کاهش دهد. انتخاب زیستگاه های کلیدی و کریدورهای مهاجرتی با نرخ جابه جایی بالا به عنوان مناطق تحت حفاظت مشارکتی نقش مهمی در افزایش کارایی شبکه حفاظتی موجود دارد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که حفاظت از علف خواران، نیازمند مدیریت یکپارچه در سطح سیمای سرزمین با هدف برقراری پیوستگی عملکردی بین مناطق است.