تاثیر سه داروی ضدسرطان برتزومیب، پاکلیتاکسل و لاپاتینیب بر بنیادینگی و میزان آنوپلوییدی در سلول های بنیادی جنینی انسانی

ایجاد آنوپلوییدی طی کشت آزمایشگاهی، یکی از موانع کاربرد سلول های بنیادی جنینی انسانی (hESCs) است. گزارش هایی مبنی بر حساسیت بیشتر سلول های آنوپلویید به برخی داروهای ضدسرطان و احتمال کاهش میزان آنوپلوییدی وجود دارد. hESC موزاییک با مخلوط کردن hESCs دارای تریزومی هم زمان 12 و 17 با hESCs طبیعی حاصل و تاثیر سه داروی ضدسرطان (برتزومیب، پاکلیتاکسل (تاکسول) و لاپاتینیب) بر وضعیت کروموزومی توسط روش کاریوتایپ، ارزیابی حفظ بنیادینگی با آزمون آلکالین فسفاتاز و بررسی بیان ژن های پرتوانی با Real Time PCR صورت گرفت و گروه های تیمار و شاهد مقایسه شدند.زنده مانی در گروه های تیمار 24 ساعته ی 01/0 میکرومولار برتزومیب و 2/0 میکرومولار لاپاتینیب و در گروه 28 ساعته ی 01/0 میکرومولار پاکلیتاکسل، اختلاف معنادار با گروه شاهد نداشت. پاکلیتاکسل در زمان های دیگر کشنده بود. سلول های آنوپلویید در گروه های تیمار و شاهد، جمعیت غالب شدند. سلول های تیمار در شرایط یادشده آلکالین فسفاتاز_مثبت بودند و از نظر کاریوتایپ و بیان ژن های پرتوانی با گروه شاهد اختلاف معناداری نداشتند. تیمارهای دارویی انجام شده بر پرتوانی تاثیر منفی نداشتند. مهار نشدن آنوپلوییدی در گروه های تیمار، می تواند به خصوصیات ویژه ی رده ای در پاسخ به دارو و برتری تکثیری سلول های دارای تریزومی های 12 و 17 مربوط باشد.