نانوکامپوزیت هیدروژل ها: روشی نوید بخش جهت توسعه سامانه های پاسخگو به تحریک و کاربرد آن در دارورسانی هدفمند

با توسعه هیدروژل ها از حدود نیم قرن پیش، کاربرد آن ها در حوزه های مختلف پزشکی از جمله دارورسانی شاهد گسترش قابل توجهی بوده است. هیدروژل های مورد استفاده در این حوزه با پلیمرهای مصنوعی نظیر پلی وینیل پیرولیدون، پلی وینیل الکل و یا پلیمرهای طبیعی نظیر کیتوزان، آگارز، و اسید هیالورونیک جهت توسعه حامل های دارویی زیست سازگار، تجزیه پذیر و غیر ایمونوژنیک تولید می شوند. با این حال، محدودیت هایی نیز از قبیل عدم پاسخگویی مناسب به تحریک، همگنی کم و ظرفیت بارگیری ضعیف برای داروهای آب گریز، به دلیل ماهیت آب دوست هیدروژل، استفاده از هیدروژل ها برای انتقال دارو را محدود کرده است. استفاده از نانو ذرات در ساختار هیدروژل ها جهت تولید نانوکامپوزیت هیدروژل منجر به برقراری برهمکنش های متنوع تری نظیر هیدروژنی و الکترواستاتیک نسبت به برهمکنش کوالانسی بین پلیمرهای هیدروژل می شود. این برهمکنش ها، علاوه بر تقویت خواص مکانیکی هیدروژل و همگنی بیشتر منجر به انتقال هدفمند به کمک عوامل پاسخگو به تحریک متنوع، رهایش پایدار و افزایش بارگذاری داروهای آب گریز که طیف وسیعی از داروها در حوزه درمان سرطان و زخم پوش ها را در برمی گیرند می شود.

بررسی پژوهش های صورت گرفته در 20 سال اخیر نشان می دهد کاربرد نانوکامپوزیت هیدروژل ها در دارورسانی شامل طیف گسترده روش های تولید، نوع نانو ذرات استفاده شده برای ایجاد مکانیسم های تحریک متنوع و کاربرد های درمانی است. اهداف این تحقیقات تولید سامانه هایی هوشمند برای رهایش کنترل شده تحت عوامل تحریک بوده تا با انتقال هدفمند و طولانی مدت دارو دفعات دریافت دارو را کاهش و از اثرات مخرب روش های متداول درمان سرطان مانند شیمی درمانی و عوارض زخم های مزمن به کمک رهایش فاکتورهای رشد بکاهند.