اثربخشی درمان وجودگرا- انسان مدار بر بهزیستی روان شناختی و رشد پس از آسیب زنان مبتلا به سرطان پستان

یکی از شایع ترین سرطان ها در کشور ایران، سرطان پستان می باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان وجودگرا-انسان مدار بر بهزیستی روان شناختی و رشد پس از آسیب زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد.

این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان شهید رحیمی شهر خرم آباد در سال 1399 بودند که از این میان در هر گروه (آزمایش و گواه) 15 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند، و به مقیاس بهزیستی روان شناختی ریف و پرسش نامه رشد پس از آسیب تدسچی و همکاران پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت مداخله گروهی قرار گرفتند. پس از مداخله از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و مجددا بعد از دو ماه هر دو گروه پیگیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزارSPSS version 16 تجزیه وتحلیل شدند.

نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراین متغیر بهزیستی روان شناختی در سطح معناداری (77/98=F، 0/01=P) و متغیر رشد پس از آسیب در سطح معناداری (27/46=F، 0/01=P) افزایش داشت.

با توجه به نتایج پژهش، درمان وجودگرا- انسان مدار بر بهزیستی روان شناختی و رشد پس از آسیب بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پیشنهاد می شود علاوه بر مشکلات جسمانی این جمعیت، به مسایل روان شناختی آن ها نیز توجه شود و در کنار دارو درمانی، درمان های روان شناختی و از جمله رویکرد وجودگرا- انسان مدار، مد نظر قرار گیرد.