مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری التقاطی و درمان تلفیقی طرح واره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف:

 مولتیپل اسکلروزیس، یک بیماری نورودژنراتیو پیش رونده است. برخورداری از رضایت زناشویی، شاخصی مهم در پیش آگهی مطلوب درمانی در اختلالات عصب روان شناختی پیش رونده می باشد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری التقاطی و درمان تلفیقی طرح واره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.

در یک کارآزمایی مقدماتی تصادفی، طی نیمه دوم سال 1398، 42 بیمار زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و همسران شان، با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از روش تصادفی سازی بلوکی در قالب دو گروه درمانی و یک گروه کنترل تخصیص یافتند. دو گروه درمانی به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یک بار تحت یکی از درمان های زوج درمانی رفتاری التقاطی و تلفیقی طرح واره مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. پرسش نامه رضایت زناشویی انریچ (1998) در سه برهه زمانی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس و اندازه گیری های مکرر تحلیل شد.

نتایج اولیه نشان داد که هر دو درمان نسبت به گروه کنترل، اثربخشی معناداری بر شاخص رضایت زناشویی بیماران ایفا کردند که تا مرحله پیگیری سه ماهه پایدار ماند (0/05> p  ). علاوه براین، نتایج ثانویه نشان داد که تفاوت معناداری بین اثربخشی دو درمان وجود ندارد (0/05<p). 

یافته های این مطالعه می تواند در طرح ریزی چشم انداز مداخلات درمانی در بیماران مبتلا به اختلالات نورودژنراتیو با کاربست های بالینی همراه باشد.