ارزیابی خطر آبگرفتگی در سیستم های شهری با مدل مدیریت سیلاب (EPA-SWMM)؛ مطالعه موردی منطقه 4 تهران

رواناب شهری و خسارت های ناشی از سیل یکی از مسایل مهم و اساسی در عرصه مدیریت شهری می باشد که در دهه های اخیر با رشد سریع شهرها و افزایش شهرنشینی به شدت تحت تاثیر قرار گرفته است. امروزه برای نشان دادن این فرایندها، در طراحی ها و ارزیابی سیستم شبکه ی زهکشی شهری استفاده از مدل های رایانه ای موجود، جهت شیبه سازی جریان از جایگاه خاصی برخوردار است. هدف از این مطالعه استفاده از مدل SWMM برای شبیه سازی کمی سیلاب ناشی از بارندگی برای منطقه 4 تهران می باشد.

در این تحقیق با استفاده از قابلیت های مدل SWMM برای منطقه 4 شهر تهران، با توجه به عوامل محیطی، دو طرح از بهترین راهکارهای مدیریتی (BMP) تحت سناریوی جوی باغچه و بام سبز  و ترکیب هر دو سناریو، جهت کنترل حداکثر رواناب از نظر کمی انجام گرفته است و در نهایت میزان کارایی آنها در کاهش حجم کل رواناب خروجی از حوضه، مورد بررسی قرار گرفته است.

نتایج آنالیز حساسیت مدل نشان داد که در بین هفت پارامتر بررسی شده دراین مطالعه مقدار CN، درصد مناطق نفوذناپذیر، ضریب زبری در مناطق نفوذناپذیر و عرض معادل به ترتیب تاثیر بیشتری در تغییر دبی اوج داشته است. با توجه به نتایج به دست آمده، سناریو سوم (ترکیب همزمان دو سناریو اول و دوم) بیشترین تاثیر را در کاهش عمق جریان و دبی جریان در کل شبکه جمع آوری آب سطحی خواهد داشت.

به طور کلی اگر فاکتور عمق جریان را برای ارزیابی در نظر بگیریم، در مجموع چهار حالت اجرای مدل، سناریو سوم بیشترین تاثیر را بر کانال تهرانپارس (خروجی 7) و کمترین تاثیر را بر کانال یخساران (خروجی3) دارد و اگر فاکتور دبی اوج را برای ارزیابی در نظر بگیریم در مجموع، سناریو سوم بیشترین تاثیر را بر کانال تهرانپارس (خروجی7) و کمترین تاثیر را سناریو دوم بر خروجی 4 دارد.