رابطه ی هوش معنوی، حمایت اجتماعی و شفقت به خود با امید به زندگی در بیماران کرونایی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه ی هوش معنوی، حمایت اجتماعی و شفقت به خود با امید بر زندگی در بیماران مبتلا به کرونا می باشد. این پژوهش از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی و از نظر شیوه گردآوری داده ها از نوع توصیفی- همبستگی است و برای گردآوری اطلاعات از روش میدانی استفاده شده است. جامعه آماری شامل ایرانیان بالای 18 سال است که مبتلا به کرونا شده و سلامتی خود را بازیافته اند. از این جامعه 134 نفر بر اساس قاعده تاباچینیک و فیدل (2013) به صورت گلوله برفی انتخاب شدند تا به پرسشنامه ها پاسخ دهند. در این تحقیق از چهار پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر (1991) هوش معنوی عبدالله زاده (1388)، حمایت اجتماعی واکس (1986)، شفقت به خود رایس و همکاران (2010) استفاده شده است. یافته های این مطالعه نشان داد که متغیر امید به زندگی در میان بیماران مبتلا به کرونا با متغیرهای هوش معنوی، حمایت اجتماعی و شفقت به خود رابطه مثبت ومعناداری دارد. تحقیق حاضر نشان داد هوش معنوی، حمایت اجتماعی و شفقت به خود با امید به زندگی رابطه مستقیم و مثبت دارد. در صورت افزایش هر کدام از متغیرهای هوش معنوی، حمایت اجتماعی و شفقت به خود، امید به زندگی در میان افراد مبتلا به کرونا افزایش می یابد و بالعکس.