مقایسه تاثیر دو روش مداخله گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و مداخله گروهی تنظیم هیجانی بر هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

نظر به نقش مشکلات روان شناختی در ابتلا و حفظ روند مزمن بیماری هایی مانند دیابت، بررسی و اجرای مداخلات موثر در مبتلایان از ضروریات تحقیقات امروزی است؛ بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر مداخله گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و مداخله گروهی تنظیم هیجانی بر هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت.

در این مطالعه نیمه تجربی با طرح قبل و بعد و با گروه کنترل از میان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به انجمن پیشگیری و کنترل دیابت ایرانیان در شش ماهه دوم سال 1398 تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه کنترل (15 نفر)، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (15 نفر) و تنظیم هیجانی (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله و سه ماه بعد از مداخله، پرسشنامه های استاندارد کیفیت زندگی بیماران دیابتی را تکمیل کردند و سطح سرمی هموگلوبین گلیکوزیله آن ها ثبت گردید. داده های به دست آمده در نرم افزار آماری SPSS به روش تحلیل واریانس اندازه مکرر آنالیز گردید.

نتایج نشان داد که در هر دو گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و تنظیم هیجانی سطح هموگلوبین گلیکوزیله کاهش و کیفیت زندگی، افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت (0/05>p). دو گروه مداخله از نظر میزان اثربخشی بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله، تفاوت معناداری نداشتند (0/99=p). اما تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نسبت به تنظیم هیجانی بیشتر بود (0/05>p).

نتایج نشان داد که مداخلات تنظیم هیجانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، کیفیت زندگی بیماران را افزایش و سطح هموگلوبین گلیکوزیله را کاهش می‫دهند. بنابراین پیشنهاد می شود در جهت بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش سطح هموگلوبین گلیکوزیله در کنار روش های آموزشی و دارویی معمول، مداخلات تنظیم هیجانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حسب هدف درمانی بهره برده شود