جستاری در رویکرد علامه طباطبایی به نقش «زبان» در قرآن کریم با محوریت نمودهای گفتاری

در علم زبان شناسی، رویکردهای مختلفی به «زبان» وجود دارد و برای زبان در این رویکردها، نقش های گوناگون تعریف می شود. صورت گرایان معتقدند قوه نطق، موهبت ذاتی بشر است که انسان با آن متولد می شود و پدیده ای ذهنی و ابزاری است که عملکرد ذهن بشر را منعکس می کند؛ اما کارکردگرایان، زبان را پدیده ای اجتماعی و وسیله ارتباطی می دانند و معتقدند که صورت های زبانی، خلق و فراگرفته می شوند تا در خدمت نقش ارتباطی زبان باشند. این پژوهش کوشیده است رویکرد تفسیری علامه طباطبایی به ماهیت «زبان» را باروشتحلیلی و با محوریت آیات مشتمل بر پرکاربردترین نمودهای گفتاری زبان مانند قول، کلمه، لسان، نطق و بیان مورد بررسی قرار دهد. به اجمال می توان اذعان داشت که وی به هر دو نقش«زبان» یعنی وسیله ارتباطی و نیز ابزار بیان اندیشه بودن، معتقد است؛ اما ماهیت آن را امری فطری دانسته و تعلیم آن به بشر را یک الهام الهی و تنها مخصوص انسان تلقی می نماید. یکی از دستاوردهای پژوهش حاضر، تایید این نظریه زبانشناسی است که «زبان» قوه فطری و استعداد ذاتی است که با انسان متولد می شود و این توانش با قرار گرفتن انسان در ظرف اجتماع، به کنش های گوناگونی مانند گفتار منجر می گردد.