حقوق شهروندی و توسعه پایدار روستایی

امروزه حق برخورداری از توسعه در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، کالبدی وزیست محیطی حق غیر قابل انکار هر شهروند است. شهروندی از جمله مفاهیم نوپدیدی است که به طور ویژه‍ای به برابری وعدالت توجه دارد. ویژگی مهم حقوق شهروندی این است که شهروندان به شکل عادلانه و برابرحقوق، خود را عضو جامعه بدانند و در رخ دادن هراتفاقی واکنش نشان دهند. آنها با دانستن حقوق مدنی، سیاسی و اجتماعی‍شان به رخدادهای پیرامون بی‍تفاوت نخواهند بود و در تعامل متقابل حقوق شهروندی و وظایف شهروندی، جامعه در نهایت به سمت همگرایی و همبستگی اجتماعی هدایت می‍گردد. به طور خلاصه مقوله شهروندی وقتی تحقق می‍یابد که همه سکونتگاه های بشری(شهری وروستایی) به فرصت‍های مورد نظر زندگی از حیث اقتصادی واجتماعی دسترسی آسان داشته باشند. رویکرد توسعه پایدار با مفاهیم مرتبط درآن تلاش دارد حقوق همه سکونتگاه ها از جمله سکونتگاه های روستایی را در اولویت قرار دهد. صاحب‍نظران، توسعه پایدار و یکپارچه روستایی را مستلزم مشارکت عمومی وگسترده مردم می‍دانند وحضور نهادها و سازمان‍های محلی وبکارگیری راهبردها وسیاستهایی که مشارکت را فراهم وتقویت نماید را ضروری می‍دانند. لازمه نیل به توسعه پایدار و اجرای پروژه های مرتبط با آن، این است که خود روستاییان نیز در امر عمران وآبادانی روستاهای خویش سهیم بوده ودر انجام امور مختلف مربوط به آن به عنوان حقوق شهروندی مشارکت وهمکاری داشته باشند. در این راستا این مقاله به دنبال نشان دادن رابطه بین حقوق شهروندی و مشارکت در دست یافتن به توسعه پایدار می‍باشد. این پژوهش از نظر نوع پژوهش توصیفی است واز نظر نوع روش توصیفی – تحلیلی است.