تدوین مدل ساختاری برای تبیین بهزیستی روان شناختی بر مبنای نیرومندی ایگو و ابعاد منفی نگرش به زمان

بهزیستی روان شناختی در واقع جایگزین سلامت روان بوده و از اهمیت ویژه ای در روان شناسی مثیت گرا برخوردار است. هدف پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری برای تبیین بهزیستی روان شناختی بر مبنای نیرومندی ایگو و ابعاد منفی نگرش به زمان بود.

روش پژوهش توصیفی  از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان مشغول به تحصیل دانشگاه بوعلی سینا در سایت مرکزی در سال تحصیلی1398 -1397 بودند. با روش نمونه گیری در دسترس، 367 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه های بهزیستی روان شناختی ریف (1989)، نگرش به زمان ملو و وورل (2010) و نیرومندی ایگو مارکستروم، سابینو، ترنر و برمن (1997)  پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.

مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی برخوردار بود، به این معنی که نیرومندی ایگو می تواند بر بهزیستی روان شناختی با وساطت نگرش به زمان اثرگزار باشد، مقدار اثرگذاری در ابعاد مختلف به این قرار است: آینده نگری منفی (29/1-b=، 001/0p=)، حال نگری منفی (07/1-b=، 001/0p=)، گذشته نگری منفی (76/0-b=، 041/0p=).

بنابراین افرادی که من ضعیفی دارند نگرش های زمانی منفی داشته در نتیجه بهزیستی روان شناختی آن ها پایین می آید. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که با استفاده از راهکارهایی جهت پیشگیری از ضعف ایگو در افراد، می توان نگرش های منفی در آن ها را کاهش داد در نتیجه از کاهش بهزیستی روان شناختی در آن ها جلوگیری کرد.