بازتاب اقدامات ابوطلحه منصور بن شرکب بر کشمکش های طاهری-صفاری (274-262ق)

در اواسط قرن سوم هجری قمری، با ضعف قدرت طاهریان در خراسان، زمینه های ظهور مدعیان قدرت در این ایالت فراهم شد. یکی از گروه های تاثیرگذار در حوادث این دوره خراسان، سالوکان بودند. آنان با ایجاد ناامنی در راه ها و غارت کاروان ها نقش مهمی در آشفتگی امور بازی می کردند. سردسته یکی از گروه های سالوکان خراسان، ابراهیم بن شرکب بود. هرچند تسلط صفاریان بر خراسان چندان فرصتی به ابراهیم بن شرکب برای قدرت‌نمایی نداد و او به‌سرعت جذب ساختار حکومت یعقوب لیث شد، اما بعدها با کشته شدن او (با توطیه احمد خجستانی) فرصتی در اختیار برادر کوچک‌تر، ابوطلحه منصور، قرار گرفت تا در طول بیش از یک دهه در روند حوادث خراسان نقش‌آفرینی کند. پژوهش حاضر با روش و رویکرد توصیفی-تحلیلی و با تکیه‌بر منابع اصلی در پی بررسی نقش ابوطلحه منصور بن شرکب در حوادث خراسان است. یافته های پژوهش نشان می دهد که رویکرد سیاسی ابن‌شرکب در چرخش های سریع او در جناح‌بندی‌های قدرت قابل استنباط است. او منافع خود را در جناح به‌ظاهر قدرتمند جستجو می کرد و چندان وفاداری به صفاریان و یا طاهریان نداشت. اتحادها و خیانت ها بخش مهمی از عملکرد سیاسی او در این دوران را در برمی‌گرفت.