مروری بر تغذیه مصنوعی آبخوان ها به عنوان فرآیندی در مقابل تنش های وارد بر آب های زیرزمینی

علی رغم ظرفیت بالای آب های زیرزمینی در مقابل تنش هایی مانند تغییر اقلیم، رشد سریع جمعیت و نیاز بیش تر به منابع آب، به خصوص در کشورهای خشک و نیمه خشک مانند ایران، بهره برداری بی رویه از این منابع ارزشمند موجب بر هم خوردن تعادل طبیعی آبخوان ها، بیلان منفی آب زیرزمینی در بسیاری از مناطق کشور و  ایجاد مشکلات بسیاری شده است. در چنین مناطقی تغذیه مصنوعی آب های زیرزمینی می تواند به عنوان راهکاری در جهت تعادل آبخوان و احیای این منابع ارزشمند به کار گرفته شود. در این مطالعه، پس از بیان روش های مختلف تغذیه مصنوعی آب های زیرزمینی، به عنوان یکی از راهکارهای موثر در زمینه احیای این منابع، طرح های تغذیه مصنوعی انجام شده، با تاکید بر تحقیقات داخل کشور، بررسی شده است. مرور تحقیقات نشان می دهد تغذیه مصنوعی آب های زیرزمینی در کشور عمدتا به روش پخش سیلاب انجام شده است که در بیش تر موارد، به عنوان فرآیندی موثر جهت به تعادل رساندن آبخوان ها عمل می کند و با توجه به کارایی بالا و هزینه نسبتا پایین نسبت به سایر روش ها، می تواند نقش قابل توجهی جهت رسیدن به مدیریت پایدار منابع آب کشور داشته باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد نوع آبخوان، شرایط هیدروژیولوژیکی، جنس سازندهای زمین شناسی، شیب منطقه و شرایط اقتصادی مهم ترین عوامل در انتخاب روش تغذیه می باشند. هم چنین نتایج لزوم مطالعات جامع و کامل برای انتخاب محل و روش تغذیه مصنوعی جهت رسیدن به نتایج مطلوب و کارایی موفق طرح را نشان می دهد. علاوه بر آن پدیده انسداد و کاهش سرعت نفوذ به عنوان مهم ترین مشکلات موجود در اجرای این طرح ها شناسایی شدند.