تعاملات تحقیقاتی، مرزی و پلیسی در مقابله با قاچاق انسان و مهاجران غیرقانونی با نگاهی به موافقت نامه های امنیتی ایران با سایر کشورها

جرایمی از قبیل قاچاق انسان و همچنین قاچاق مهاجران به منظور عبور غیرقانونی از مرزها، جرایمی فرامرزی و جهانی هستند. زمینه مقابله با این جرایم روشن می سازد مبارزه موثر مستلزم همکاری و هماهنگی میان کشورها و به ویژه کشورهای هم مرز و مجاور می باشد. این تحقیق باهدف مطالعه تطبیقی و گفتمان حقوقی این نوع موافقت نامه ها، علاوه بر کنوانسیون های بین المللی که مهم ترین آن ها کنوانسیون پالرمو می باشد، موافقت نامه های دوجانبه و چندجانبه را نیز که نقش مهمی در همکاری های امنیتی و پلیسی بین کشورها دارند مورد مداقه قرار داده است. روش توصیفی _تحلیلی که بامطالعه اسناد و موافقت نامه های امنیتی و متون کنوانسیون های بین المللی، سپس مقایسه تحلیلی مفاد این اسناد و نقاط قوت و ضعف هریک پرداخته شده است. یافته های به دست آمده نشان می دهد که درواقع انعقاد معاهدات دوجانبه، تضمینی برای همکاری و هماهنگی بیش تر و موثرتر کشورها نسبت به کنوانسیون ها و سایر قوانین بین المللی می باشد و کارآمدترین نوع همکاری، موافقت نامه های امنیتی منعقده بین کشورها است که گام مهمی در جهت مقابله با قاچاق انسان و مهاجران می باشد. نتایج پژوهش حاضر حاکی است که مبارزه موثر با جرم قاچاق انسان و قاچاق مهاجران به عنوان یکی از مصادیق جرایم سازمان یافته فراملی، مستلزم همکاری های فنی، آموزشی، تحقیقاتی، مرزی، پلیسی و اطلاعاتی بین کشورها می باشد و صرف انعقاد این موافقت نامه ها کفایت نمی کند و چالش مهم تر، اجرای این موافقت نامه ها و عملیاتی شدن آن ها به نحو موثر می باشد. این امر مستلزم تنش زدایی با کشورهای دیگر و به ویژه کشورهای هم جوار و ایجاد روابط حسنه دیپلماتیک با کشورهای دیگر می باشد در غیر این صورت کشورهای طرف معاهده به دلایل مختلف از اجرای موافقت نامه خودداری می کنند.