الگوی تبیین فرسودگی شغلی براساس سرمایه های روان شناختی و خودتمایزیافتگی با میانجی گری ادراک مسئولیت اجتماعی در پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران

فرسودگی شغلی از جمله خطرات شغلی است که در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته و به عنوان یکی از مشخصه های اصلی استرس شغلی، بر فرد و سازمانی که وی در آن مشغول به کار است، اثرات سوء متعددی خواهد داشت.

این پژوهش از لحاظ نحوه گردآوری داده ها، در زمره پژوهش های توصیفی از نوع همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) و از نظر روش، در زمره پژوهش های کمی است. جامعه پژوهش حاضر عبارت بود از کلیه پرستاران مجتمع بیمارستانی امام خمینی تعداد آن ها 1950 نفر بودند. حجم نمونه در هر گروه 300 نفر محاسبه شد که مجموعا 600 نفر که برای هر گروه 300 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای به صورت تصادفی انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه های فرسودگی شغلی مسلچ (1993)، پرسشنامه سرمایه روان شناختی لوتانز (2007)، پرسشنامه خودتمایزیافتگی اسکورون و فریلیندر (1998) و پرسشنامه ادراک مسئولیت اجتماعی بر پایه مدل کارول (1979) استفاده شده است و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار  SMART-PLS 3/3  و SPSS26  انجام شد.

یافته های پژوهش نشان داد روابط میان متغیرهای مدل در هر دو گروه زنان و مردان در سطح اطمینان 95% معنادار شده است (قدرمطلق آماره t بزرگتر از 96/1 شده است)، و نشان داد که سرمایه های روان شناختی و خودتمایزیافتگی به صورت مستقیم و با میانجی گری ادراک مسئولیت اجتماعی بر فرسودگی شغلی پرستاران در هر دو گروه زنان و مردان موثر است.

با توجه به نتایج پژوهش، میتوان جهت کاهش فرسودگی شغلی و بهبود آن، با انجام مداخلاتی همچون آموزش خودتمایزیافتگی، سرمایه های روان شناختی، ادراک مسئولیت اجتماعی، مدیریت هیجان و تنظیم هیجان برای پرستاران اقدام نمود.