اثربخشی درمان وجودگرا- انسان مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی زنان مبتلا به سرطان پستان

یکی از شایع ترین سرطان ها در کشور ایران، سرطان پستان می باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان وجودگرا-انسان مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد.

این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس از آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان شهید رحیمی شهر خرم آباد در سال 1399 بودند که از این میان در هر گروه (آزمایش و گواه) 15 نفر به صورت تصادفی اختصاص داده شدند، و به پرسشنامه پذیرش خود (USAQ) و پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت مداخله قرار گرفتند. پس از مداخله از هردو گروه پس آزمون گرفته شد و مجدد بعد از دو ماه هر دو گروه پیگیری شدند. روش تجزیه وتحلیل داده ها، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بود.

نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراین متغیر پذیرش خود در سطح معناداری (77/5=F، 01/0>p) و متغیر رضایت زناشویی در سطح معناداری (97/13=F، 01/0>p)  افزایش داشت.

با توجه به نتایج پژهش، درمان وجودگرا- انسان مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پیشنهاد می شود علاوه بر مشکلات جسمانی این جمعیت، به مسایل روان شناختی آنها نیز توجه شود و در کنار دارودرمانی، درمان های روان شناختی و از جمله رویکرد وجودگرا- انسان مدار، مد نظر قرار گیرد.