مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی بر فاکتور تمایز رشد 15، عملکرد سلولهای بتای پانکراس و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2

فعالیت ورزشی باعث افزایش مصرف گلوکز می شود و یک شیوه موثر برای کنترل بیماری دیابت ملیتوس می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی و تداومی بر فاکتور تمایز رشد 15، عملکرد سلول های بتای پانکراس و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.

45 زن مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین سن 11/3 ±69/38 و قند خون ناشتای 25/1 ±78/9 میلی مول بر لیتر به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرین تداومی شامل دوازده هفته، 3 جلسه در هفته از 50 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه بود. تمرین تناوبی دوازده هفته، 3 جلسه در هفته و از 75 تا 90 درصد ضربان قلب بیشینه ادامه یافت. قبل و بعد از مداخله نمونه گیری انجام گرفت. از آزمون تی وابسته برای مقایسه تغییرات درون گروهی و از تحلیل کواریانس برای مقایسه بین گروهی استفاده شد.

طبق نتایج آماری در گروه تداومی کاهش معنادار GDF-15 در پس آزمون نسبت به پیش آزمون دیده شد و در گروه تناوبی افزایش GDF-15 مشاهده گردید. در هر دو گروه اختلاف معنادار بین میانگین مقاومت به انسولین در پیش آزمون و پس آزمون نسبت به گروه کنترل وجود داشت. در گروه تداومی و تناوبی اختلاف معنادار بین میانگین عملکرد سلول های بتا در دوره های قبل و بعد نسبت به گروه کنترل وجود داشت(05/0=>P).

یک دوره تمرینات تناوبی و تداومی در بهبود عملکرد سلول های بتا،کاهش گلوکز خون و  بهبود مقاومت به انسولین موثر است.