اثربخشی درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم توان جسمی - حرکتی

داشتن یک فرزند معلول می تواند توام باتجربه ی عواطف منفی در والدین ازجمله مادران آن ها شود عاطفه منفی شامل احساس ها و هیجان های منفی مانند گناه، شرم، غمگینی، اضطراب و نگرانی، خشم و تنش و نامیدی است. پژوهش حاضر باهدف اثربخشی درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم توان جسمی - حرکتی انجام گرفت.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش و پس آزمون و پیگیری، با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه مادران دارای کودکان کم توان جسمی - حرکتی مراجعه کننده به مدارس کودکان کم توان جسمی - حرکتی در شهر تهران در طی ماه های اردیبهشت تا تیرماه سال 1398 تشکیل داده بودند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند (30 زن) انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=15) و گواه (n=15) قرار گرفتند. مرحله پیش آزمون، مقیاس امید به زندگی، تحمل پریشانی انجام شد. سپس گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند و در پایان هر دو گروه تحت پس آزمون و دوره پیگیری (3 ماه) قرار گرفتند. تحلیل داده ها، از روش تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری استفاده شد.

نشان دادند بین دو گروه آزمایش و گواه، پس از اجرای درمان تفاوت معناداری وجود دارد. بطوریکه، میانگین نمره امید به زندگی و تحمل پریشانی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش یافت(001/0>P).

با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم توان جسمی - حرکتی موثر می باشد.