تدوین مدل ساختاری پیش بینی درد مزمن بر اساس ترس فاجعه آمیزی با میانجی گری خودمهارگری در بیماران مبتلا به زانودرد

هدف پژوهش حاضر بررسی مدل پیش بینی درد مزمن بر اساس ترس فاجعه آمیزی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودمهارگری در بیماران مبتلا به زانودرد بود.

 روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و روش مدل یابی معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران مبتلا به زانودرد مراجعه کننده به بیمارستان میلاد تهران در سال 1398 بودند. تعداد افراد نمونه جمعا 400 بیمار بود که با روش هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی درد مزمن ون کورف و همکاران (1990) پرسشنامه فاجعه آمیزی درد سالیوان و همکاران (1995) و مقیاس خودمهارگری تانجی و همکاران (2004) بودند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار AMOS محاسبات لازم صورت گرفت و برای مدل پیشنهادی شاخص های برازش و ضرایب مسیر استخراج شد.

 نتایج آزمون آماری نشان داد شاخص های برازش مدل در وضعیت مطلوبی قرار دارند.

یافته های پژوهش نشان دادند که درد مزمن بصورت مستقیم تحت تاثیر عوامل ترس فاجعه آمیز هستند و رابطه ترس فاجعه آمیزی با درد مزمن به صورت مستقیم است. همینطور عوامل ترس فاجعه آمیز اثر غیرمستقیم به واسطه ی خودمهارگری بر درد مزمن داشته است درنتیجه به واسطه خودمهارگری می توان ترس فاجعه آمیز بیماران مبتلا به درد مزمن را تسکین داد.