انستیتو پاستور ایران در قرن دوم فعالیت، نگاهی به تاریخچه پیدایش یک موسسه مهم تمدنی بهداشتی- درمانی کشور

سال 1399 یکصدمین سالگرد راه اندازی انستیتو پاستور ایران بوده است و به این بهانه کوشیده ایم نشان دهیم این موسسه مهم بهداشتی- درمانی کشور به مثابه یک موسسه تمدنی بهداشتی- درمانی کشور اکنون تبدیل به یک سنت علمی در کشور شده و در پرتوی این سنت می تواند، و باید اقداماتی موثرتر در زمینه بهداشت و درمان کشور از خود نشان دهد.

این مقاله یک پژوهش تاریخ محور است که می کوشد در قالب داده های کتابخانه ای به بسط یک نظریه با عنوان «موسسات تمدنی بهداشت و درمان کشور» بپردازد. این مقاله نخستین خروجی درباره این نظریه است.

یافته ها: 

براساس ساختارشناسی انستیتو پاستور تهران، می توان به این نتیجه رسید که براساس یک رویکرد تدریجی اما جامعه نگر، این موسسه درطول زمان و در پاسخ به نیازهای اجتماعی دچار تغییر ساختار شده است. این موضوعی است که به عنوان یک الگوی تاریخی لازم است بیش از پیش بدان پرداخته شود.توجه به نیازهای اجتماعی اما در عین حال توجه به آینده و تمرکز بیشتر بر روی موضوع آینده پژوهشی در عرصه بهداشت و درمان کشور،به عنوان یک الگوی اولیه برای ساختار بعضی موسسات تمدنی بهداشت و درمان کشور ضروری به نظر می رسد.

نتیجه گیری:

 انستیتو پاستور تهران در پی کشتار آنفولانزای 1918 در ایران و در پی یک درخواست اجتماعی پایه گذاری شد. بررسی ها نشان می دهد بسیاری دیگر از موسسات تمدنی کشور نیز در پرتوی گونه ای از همین درخواست های اجتماعی پدید آمده اند. اکنون این موسسه وارد دومین قرن فعالیت خود شده و با تکیه بر این سنت علمی از آن توقع می رود با نگاه به آینده بتواند نقش مهمی در پژوهش های عرصه سلامت کشور داشته باشد.