تعیین اثربخشی درمان هیجان مدار بر سازگاری پس از طلاق و تنظیم هیجان زنان مطلقه

 نگاه های تلخ جامعه و طرد زنان مطلقه، سازگاری آنان را با این شرایط مشکل می کند و به سلامت روانی شان آسیب می زند؛ در این زمینه برخورداری از مهارت های سازنده تنظیم هیجانی می تواند راهگشا باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر سازگاری پس از طلاق و تنظیم هیجان زنان مطلقه بود.

تحقیق حاضر مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دوماهه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش را زنان مطلقه تحت پوشش پایگاه های خدمات اجتماعی منطقه دو شهر تهران در سال 1398 تشکیل دادند. نمونه این مطالعه چهل زن داوطلب و واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه بیست نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها مقیاس سازگاری پس از طلاق (فیشر، 1976) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و کرایج، 2006) به کار رفت. صرفا برای گروه آزمایش، درمان هیجان مدار (میرزازاده و همکاران، 1391) در نه جلسه 120دقیقه ای برگزار شد. تحلیل داده ها ازطریق روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. سطح معناداری آزمون ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، اثر گروه برای متغیرهای سازگاری پس از طلاق (0٫001>p)، راهبردهای سازگارانه (0٫001>p) و راهبردهای ناسازگارانه تنظیم هیجان (0٫003=p) معنادار بود. اثر زمان و اثر زمان×گروه نیز برای هر سه متغیر مذکور معنادار بود (0٫001>p). همچنین تفاوت میانگین نمرات هر سه متغیر مذکور بین مرحله پیش آزمون با مراحل پس آزمون و پیگیری معنادار بود (0٫001>p)؛ اما تفاوت میانگین نمرات متغیرهای سازگاری پس از طلاق (0٫435=p) و راهبردهای سازگارانه (0٫001=p) و ناسازگارنه تنظیم هیجان (0٫084=p) بین مراحل پس آزمون با پیگیری معنادار نبود که نشان می دهد اثر مداخله در مرحله پیگیری (در طول زمان) پایدار بوده است.

براساس یافته های پژوهش، درمان هیجان مدار بر بهبود سازگاری پس از طلاق و بهبود تنظیم هیجان زنان مطلقه اثربخشی دارد.