اثربخشی شناخت درمانگری در شاخص های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید در بیمارستان امام خمینی تهران

 آرتریت روماتویید یکی از بیماری های شایع دستگاه ایمنی بدن بوده که میزان ابتلا به آن رو به افزایش است. پژوهش های سال های اخیر بیانگر آن است که تنیدگی و تنش های روانی اجتماعی با سازوکارهای فیزیولوژیک همچون سایکونوروایمونولوژی می تواند موجب بروز آرتریت روماتویید شود. باتوجه به نقش مسایل روانی در این بیماری، پژوهش حاضر در پی بررسی اثربخشی شناخت درمانگری در شاخص های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی بیماران مبتلا به آن بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که با انتخاب گروه های گواه و اندازه گیری در پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری را بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند. از بین آن ها چهل آزمودنی با روش نمونه گیری هدف مند انتخاب شدند و در دو گروه بیست نفری آزمایش و گواه، به صورت کاملا تصادفی قرار گرفتند. سپس مداخله شناخت درمانی برای گروه آزمایش اجرا شد. ابزار استفاده شده در پژوهش حاضر پرسشنامه بهزیستی روانی ریف (1994) و شاخص های ایمنی شناختی CRP و ESR بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس با سطح معناداری (0٫05>p) استفاده شد.

نتایج حاکی از اثربخشی معنادار شناخت درمانگری بر شاخص های CRP (0٫001>p) و ESR (0٫001>p) و بهزیستی روانی (0٫004=p) بود.

باتوجه به اثربخشی شناخت درمانگری در شاخص های ایمنی شناختی و بهزیستی روانی به نظر می رسد بتوان از این درمان به عنوان مکمل دارودرمانی در کمک به بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید استفاده کرد.