اثر هیدروژل ژلاتینی حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر ترمیم زخم در موش های صحرایی نر دیابتی

علی رغم پژوهش های بسیار در مورد به کارگیری سلول های بنیادی در ترمیم زخم های دیابتی، اما نتایج هنوز هم چالش برانگیز می باشند. هدف از این تحقیق تعیین اثرات هیدروژل ژلاتینی حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر ترمیم زخم دیابتی در مدل حیوانی بود.

در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی که در سال 1399 انجام شد، سلول های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی انسانی جداسازی و تعیین هویت شدند. هیدروژل ژلاتین با استفاده از آنزیم ترانس گلوتامیناز میکروبی ساخته شد. القای دیابت در موش های صحرایی نر نژاد ویستار از طریق تزریق استرپتوزوتوسین انجام شد. متعاقبا زخم هایی به ضخامت 8/0سانتی متر در پشت موش ها ایجاد شد. حیوانات به دو گروه شاهد(تحت تیمار با نرمال سالین) و تیمار با هیدروژل حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی تقسیم بندی شدند. التیام زخم در روزهای 7، 14 و 21 روز پس از تیمار، از طریق تصاویر تهیه شده از زخم، ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی تست و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

مساحت سطح زخم در گروه تیمار با "هیدروژل + سلول های بنیادی مزانشیمی" کاهش معنی داری در روزهای 7، 14 و 21 در مقایسه با اولین روز تیمار داشت(به ترتیب01/0p<، 001/0p< و 001/0p<). بر خلاف گروه شاهد، مساحت سطح زخم در روز 14 نسبت به روز 7 در گروه تیمار دچار کاهش معنی داری گردید(05/0p<).

سلول های بنیادی مزانشیمی انتقال یافته به وسیله هیدروژل  زلاتین به محل زخم، باعث ترمیم سریع تر زخم دیابتی شده  و بر این اساس قابلیت استفاده به عنوان پانسمان زخمهای دیابتی را دارد.