روند مرگ داخل بیمارستانی دربیماران بستری شده به دلیل شوک کاردیوژنیک ناشی از انفارکتوس قلبی با صعود قطعه ی ST در یک دوره ی ده ساله و ارتباط آن با میزان بهره مندی از روش های درمانی نوین

هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی میزان مرگ داخل بیمارستانی بیماران با شوک کاردیوژنیک با افت عملکرد بطن چپ ناشی از انفارکتوس قلبی با صعود قطعه ی ST، در دو باز ه ی زمانی اخیر (بعد از اجرای روش های جدید درمان شوک کاردیوژنیک) با دوره ی قبل از اجرای این روش های درمانی، بود.

در این مطالعه ی توصیفی مقطعی، در بیمارستان شهید مدنی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تمامی بیماران بستری شده به دلیل شوک کاردیوژنیک با افت عملکرد بطن چپ ناشی از انفارکتوس قلبی با صعود قطعه ی ST (ST-segment elevation myocardial infarction- Cardiogenic shock یا STEMI-CS)، در دو بازه ی زمانی پنج ساله شامل 162 بیمار در بازه ی زمانی اول (سال های 1392-1388) و 248 بیمار در بازه ی زمانی دوم (سال های 1397-1393) وارد این مطالعه شدند. مشخصات دموگرافیک (سن و جنس)، عوامل خطر، علایم بالینی، نوع انفارکتوس قلبی، راهبردهای درمانی مورد استفاده و تعداد موارد فوت شده در بیمارستان، در چک لیست تکمیل شد. سپس، پیامد مرگ داخل بیمارستانی در دو گروه، بر حسب عوامل دموگرافیک و الگوهای درمانی مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

الگوی درمان مورد استفاده در دو بازه ی زمانی (آنژیوگرافی عروق کرونری، ترومبولیتیک، درمان دارویی بدون ترومبولیتیک، Percutaneous coronary intervention (PCI)، Coronary artery bypass graft (CABG)، Revascularization کامل یا Revascularization رگ مقصر و یا بالون پمپ) مشابه بود و فقط میزان استفاده از مهار کننده ی گلیکوپروتیین (Glycoprotein IIb/IIIa) در بازه ی زمانی دوم (9/43 درصد) بیشتر از بازه ی زمانی اول (2/20 درصد) بود. با این حال، میزان مرگ داخل بیمارستانی در سال های 1393-1388 (8/80 درصد) بالاتر از سال های 1397-1393 (7/69 درصد) بود. نتایج Regression چند متغیره نشان داد تنها CABG (269/0 = Odds ratio یا OR) و PCI (216/0 = OR) معنی داری خود را در تاثیر بر روی کاهش خطر مرگ داخل بیمارستانی حفظ کردند.

بر اساس نتایج این مطالعه، الگوی درمانی در بیماران مورد بررسی در طی این سال ها پیشرفت قابل توجهی نکرده و اغلب بیماران تحت Revascularization قرار نگرفته بودند.