بررسی شیوع و عوامل خطر اختلالات اسکلتی عضلانی در پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی خرم آباد در سال 1398

 اختلالات اسکلتی عضلانی یکی از مهم ترین مشکلات در حرفه پرستاری می باشد. با توجه به اهمیت موضوع و خطرات ناشی از این اختلالات ، هدف از این پژوهش بررسی شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی  و عوامل موثر بر آن در حرفه پرستاری بود.

پژوهش حاضر از نوع مقطعی-تحلیلی است و در آن عوامل خطر و شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی در حرفه پرستاری بیمارستان های آموزشی شهر خرم آباد در سال1398 مورد ارزیابی قرار گرفته است. تعداد 210 نفر از پرستاران به روش نمونه گیری طبقه ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اختلالات اسکلتی عضلانی نوردیک بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های دقیق فیشر و  مجذور کای استفاده شد.

در این مطالعه از کل 210 نمونه، 114 نفر (30/54 درصد) مرد و 96 نفر (70/45 درصد) زن بودند. میانگین سنی پرستاران 93/7 ± 46/30 سال با حداقل 20 و حداکثر 55 سال بود. میانگین BMI پرستاران30/2± 40/24 با حداکثر 05/34 و حداقل 54/17 بود. شیوع کلی اختلالات اسکلتی- عضلانی حداقل در یک عضو برابر با 206 نفر (1/98 درصد) بود. ارتباط معناداری بین جنسیت و ابتلا به اختلالات اسکلتی عضلانی در ناحیه گردن، شانه، مچ دست وجود داشت (05/0<p). اما ارتباط معناداری بین جنسیت و ابتلا به اختلالات اسکلتی عضلانی در ناحیه آرنج، فوقانی پشت، تحتانی پشت، کفل، باسن، ران، زانو، قوزک پا وجود نداشت. همچنین ارتباط معناداری بین شاخص توده بدنی (BMI) و ابتلا به اختلالات اسکلتی عضلانی در ناحیه آرنج و فوقانی پشت مشاهده شد (05/0<p).

بیشترین اختلالات اسکلتی- عضلانی کادر پرستاری مورد مطالعه به ترتیب در ناحیه شانه، گردن، زانوها، ناحیه فوقانی پشت و ناحیه تحتانی پشت، قوزک پا، ران، باسن، کفل، مچ دست و آرنج  بود. لذا در خصوص کاهش اختلالات اسکلتی عضلانی  پرستاران می بایست مدیران پرستاری با آگاهی از نتایج این پژوهش، با برقراری ارتباط صحیح با پرستاران و حمایت آنان و ایجاد محیط مناسب برای ادامه فعالیت حرفه ای پرستاران در جهت کاهش نیازهای فیزیکی، فشارهای روانشناختی و افزایش سطح کیفیت زندگی متمرکز شوند.