بررسی ارتباط بین روابط بین نسلی و حمایت اجتماعی بر توانایی خودمراقبتی در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن

با بروز تغییرات اجتماعی و دگرگونی های سنتی، مراقبت خانواده از سالمندان کاهش یافته است که این امر پیامدهای جسمانی، روانی، اجتماعی و اقتصادی ویژه ای را برای این نسل به همراه داشته است. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین «روابط بین نسلی» و «حمایت اجتماعی» بر «توانایی خودمراقبتی» در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن است.

 این مطالعه تحلیلی در سال 1399 در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد.  با  استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 360 سالمند مبتلا به بیماری مزمن بستری وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های "روابط بین نسلی، حمایت اجتماعی، خودمراقبتی" جمع آوری شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون های ویلکاکسون، رگرسیونی خطی و تحلیل معادلات خطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.

میانگین و انحراف معیار روابط بین نسلی (6/4 ±7/40) تا حدودی خوب، حمایت اجتماعی (31/11±02/85) و خودمراقبتی (84/8±53/70) در سطح بالا بود. بین حمایت اجتماعی و روابط بین نسلی ارتباط مثبت و معنی داری مشاهده شد (24/0=β، 001/0>P)، اما ارتباط روابط بین نسلی با خودمراقبتی (001/0> P ، 18/0-= β) و حمایت اجتماعی با خودمراقبتی  (001/0>  P، 276/0- = r) معکوس و معنی دار بود.

با افزایش روابط بین نسلی، ابعاد حمایت اجتماعی در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن افزایش یافت. سالمندانی که از حمایت اجتماعی و روابط بین نسلی قوی تری برخوردار بودند، توانایی خودمراقبتی کمتری داشتند. به نظر می رسد سالمندان مورد مطالعه، مسئولیت مراقبتی خود را به خانواده واگذار کرده و از این رو توجه کمتری به خود داشتند.