تعیین فراوانی ژن های همولیزین آلفا، بتا و دلتا در استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به آنتی بیوتیک جدا شده از نمونه های زخم و ادرار بیماران

استافیلوکوکوس اوریوس یکی از باکتری های پاتوژن است که با فاکتورهای ویرولانس نظیر توکسین ها و پپتیدها می تواند غشاء سلول های میزبان را هدف قرار دهد. در این تحقیق میزان فراوانی ژن های همولیزین آلفا، بتا و دلتا در استافیلوکوک اوریوس های مقاوم به آنتی بیوتیک های جدا شده از نمونه های ادرار و زخم بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.

در این مطالعه 100 جدایه استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به آنتی بیوتیک (تتراسایکلین، پنی سیلین، جنتامایسین، کوتریموکسازول، توبرامایسین و سیپروفلوکساسین) از نمونه های زخم و ادرار بیماران مراجعه کننده به آزمایشگاه های تشخیص طبی به کمک تست های تشخیصی جداسازی شد. سپس حساسیت آنتی بیوتیکی آنها به روش دیسک دیفیوژن بر اساس جدول CLSI تعیین شد. بعد از بررسی MIC و MBC نمونه ها، کشت تک کلنی برای نمونه ها انجام گرفت و با استفاده از کیت تجاری، DNA آنها استخراج شد. با طراحی پرایمر های اختصاصی، ژن های همولیزین آلفا، بتا و دلتا در نمونه ها تکثیر شدند و نتایج حاصله با آزمون های آماری تحلیل شد. 

در جدایه های استافیلوکوکوس اوریوس بیشترین مقاومت در برابر کوتریموکسازول با 63 % و بیشترین حساسیت به پنی سیلین با 53 % دیده شد. بین مقاومت به آنتی بیوتیک های تتراسایکلین و کوتریموکسازول و سن رابطه آماری معنی داری دیده شد و همچنین سیپروفلوکساسین در زنان مقاومت بیشتری نسبت به مردان نشان داد. فراوانی ژن های همولیزین در hla  91 %، hlb 96 % وhld  99 % مشاهده شد.

به نظر می رسد آنتی بیوتیک پنی سیلین با 53% حساسیت، کاندید بهتری نسبت به سایر آنتی بیوتیک هاست و فراوانی زیاد ژن های همولیزین باید به عنوان یک نگرانی مهم در جامعه پزشکی در نظر گرفته شود..