مقایسه اثر هشت هفته تمرین ترکیبی ویبریشن - طناب زنی با دو شدت مختلف بر شاخص های الکترو مایوگرافی عضلات مردان سالمند: یک کارآزمایی بالینی تصادفی، یک سو کور

تمرینات ویبریشن کل بدن (WBV) به عنوان یک جایگزین کارآمد برای بهبود عملکرد جسمانی در سالمندان به نظر می رسد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ویبریشن کل بدن و طناب زنی با دو شدت مختلف بر شاخص های الکترو مایوگرافی عضلات مردان سالمند بود.

36 مرد سالمند (با میانگین سنی 16/4±83/65 سال؛ قد 90/3±26/169سانتیمتر؛ وزن 62/4±04/77 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 69/0±86/26کیلوگرم بر مترمربع) به روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه: شدت زیاد (12=N)، شدت کم (12=N) و کنترل (10=N) تقسیم شدند. تمرینات ویبریشن در دو گروه شدت زیاد و کم به ترتیب با فرکانس 40 و 25 هرتز و دامنه 3 میلی متر بود . در تمرین طناب زنی شدت بر اساس مقیاس بورگ در سطح 14و 13 با 35-30 پرش در دقیقه برای هر دو گروه اعمال شد . شاخص های الکترو مایوگرافی عضلات شامل هم فعال سازی نسبت عضلات آگونیست به آنتاگونیست در اندام تحتانی و فوقانی، دامنه عضله و فرکانس میانگین توان عضلات در اندام تحتانی و فوقانی در پیش آزمون و پایان هشت هفته ثبت شد. از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها و از نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد.

شاخص های الکترومایوگرافی در گروه های تمرینی با شدت زیاد و شدت کم در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری نشان داد (05-/0p <). اما بین دو گروه تمرینی در هیچ کدام از شاخص های الکترومایوگرافی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0p>).

به نظر می رسد هردو شدت برنامه ترکیبی ویبریشن - طناب زنی سبب بهبود کارکرد فعالیت الکتریکی عضلانی در اندام های فوقانی و تحتانی مردان سالمند شده است. اما میانگین این بهبود در شدت بالا، بیشتر می باشد.