اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ادراک بیماری و سرمایه روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ادراک بیماری و سرمایه روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهرکرد در سال 1398 بوده است. در این پژوهش نیمه آزمایشی از طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور 30 نفر از افراد مبتلا به دیابت نوع دو که در انجمن دیابت شهرکرد پرونده داشتند با رعایت ملاک های ورود و خروج پژوهش با استفاده از نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه ادراک بیماری (بردبنت و همکاران، 2006) و سرمایه روان شناختی (مک گی، 2011) بود که توسط شرکت کنندگان تکمیل شدند سپس گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان شناختی رفتاری قرار گرفت و در نهایت داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری باعث بهبود ادراک بیماری در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شده است (p <%5). همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری باعث افزایش سرمایه روانشناختی و مولفه های آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع شد (p <%5). مداخله گروهی شناختی رفتاری با پروتکل به کار گرفته شده در این مطالعه برای افزایش ادراک بیماری و سرمایه روانشناختی در جمعیت مبتلا به دیابت اثربخش بود و می توان از این روش در کنار درمان های دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بهره برد. از جمله محدودیت های این پژوهش محدود بودن نمونه مورد بررسی از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است که این تعداد نمی تواند معرف خوب و کافی برای جامعه باشد. بنابراین تعمیم دادن نتایج فقط به جامعه موردنظر منطقی و امکان پذیر است، و برای سطوح دیگر باید با رعایت احتیاط این کار را انجام دهیم. داده ها با استفاده از پرسشنامه های خود گزارش دهی تهیه شده اند که ممکن است سوگیری های پاسخ دهی در آنان وجود داشته باشد