اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر مهرورزی بر دیگرپیروی وحساسیت به طرد در دختران دبیرستانی شهر اهواز

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر مهرورزی بر دیگرپیروی و حساسیت به طرد در دختران دبیرستانی شهر اهواز بود. بدین منظور یک طرح نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گواه، اجرا گردید. جامعه آماری شامل همه دختران دبیرستانی شهر اهواز بود که در سال 1397-1396 مشغول به تحصیل بودند. 100 نفر دانش آموز به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس 30 نفر که در زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه ی سبک شخصی رابینز و پرسشنامه ی حساسیت به طرد بیش ترین نمره را دریافت کردند، به عنوان نمونه نهایی انتخاب شدند. این افراد از لحاظ سن، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، عدم ابتلا به بیماریهای جسمانی و روانی و سایر متغیرهای موردنظر در پژوهش کاملا همتاسازی شده بودند و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه ی سبک شخصی رابینز (1994) و پرسشنامه ی حساسیت به طرد داونی و فلدمن (1996) بود. گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت گروه درمانی مبتنی بر مهرورزی قرار گرفتند؛ اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که میان گروه آزمایشی و گروه گواه از لحاظ دیگرپیروی و حساسیت به طرد تفاوت معنی داری وجود دارد (021/0>p). میزان حساسیت به طرد در گروه آزمایشی نسبت به پیش آزمون و گروه گواه به طور معنی داری کاهش یافته است. می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر مهرورزی بر حساسیت به طرد، موثر بوده است. بنابراین استفاده از درمان مبتنی بر مهرورزی در درمان حساسیت به طرد توصیه می شود. واژه های کلیدی: درمان مبتنی بر مهرورزی، دیگرپیروی، حساسیت به طرد.