تاثیر متانول و تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد بر مولفه های پر شدن دانه، محتوای کلروفیل و عملکرد گلرنگ تحت سطوح مختلف آبیاری

به منظور بررسی تاثیر متانول و تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد بر مولفه های پرشدن دانه، محتوای کلروفیل و عملکرد گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) تحت سطوح مختلف آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1399 اجرا شد. عوامل موردبررسی شامل آبیاری (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در50 درصد مراحل تکمه دهی و گلدهی)، کودهای زیستی (عدم کاربرد به عنوان شاهد، تلقیح بذر با فلاوباکتریوم، سودوموناس، کاربرد هم زمان فلاوباکتریوم و سودوموناس) و محلول پاشی متانول (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی 10 و 20 درصد حجمی متانول) بود. نتایج نشان داد که کاربرد هم زمان فلاوباکتریوم، سودوموناس و محلول پاشی 20 درصد حجمی متانول تحت شرایط آبیاری کامل، محتوای کلروفیلa (57/41 درصد)، b (59/74 درصد) کلروفیل کل (33/49 درصد)، طول دوره و دوره موثر پرشدن دانه (به ترتیب 32/27 و 89/72 درصد)، عملکرد دانه (2/69 درصد) را نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی، متانول و آبیاری تا 50 درصد مرحله تکمه دهی افزایش داد. به طورکلی، نتایج نشان داد که کاربرد باکتری های محرک رشد و متانول بواسطه بهبود محتوای کلروفیل و مولفه های پرشدن دانه می تواند عملکرد دانه را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.