ارزیابی بازسازی حفره دندانی موش صحرایی با داربست استخوانی سنتزشده از روش خشک کردن انجمادی آلوژن با و بدون سیمواستاتین

امروزه درمان ایمپلنت، از پرطرفدارترین درمان های دندانپزشکی است.برای داشتن یک درمان ایمپلنت موفق با طول عمربالا، حضور مقدار کافی از استخوان در ناحیه مورد نظر اهمیت دارد. با توجه به اثرات مثبت داروی سیمواستاتین در استخوان سازی، این مطالعه با هدف مقایسه اثر داربست استخوانی سنتزشده از روش خشک کردن انجمادی آلوگرفت به تنهایی و آغشته به سیمواستاتین در ساکت دندان کشیده شده موش صحرایی انجام گرفت.

 این مطالعه تجربی از نوع مداخله ای بر روی 72 موش نر نژاد ویستار با وزن 300 گرم انجام شد. سپس موش ها به صورت تصادفی به دو گروه مساوی (کنترل و مداخله) تقسیم شدند و پس از کشیدن دندان سانترال چپ فک بالا، استخوان خشک شده فریز شده آلوگرفت به تنهایی و آغشته به سیمواستاتین در ساکت دندان گروه های مورد مطالعه (کنترل و مداخله) قرار داده شد و بعد از 4 هفته و سپس 8 هفته استیوژنزیس، التهاب و بافت گرانوله، در هر 4 گروه ارزیابی شد. داده ها، توسط آزمون ANOVA و Tukey و 22SPSS تحلیل شدند.

 پس از بررسی نمونه های میکروسکوپی، میزان استخوان سازی در بین گروه های مداخله (FDBA با سیمواستاتین و FDBA به تنهایی) در هفته چهارم و هشتم تفاوت معنی داری داشت (0/001=P). در هفته های چهارم و هشتم میزان التهاب در گروه مداخله (FDBA با سیمواستاتین) کم تر از گروه کنترل بود که تفاوت آن معنی دار بود (0/001<p) و در هفته چهارم و هشتم میزان بافت گرانوله در موش های گروه مداخله (FDBA با سیمواستاتین) کم تراز گروه مداخله (FDBA) بود (0/05<P).

با توجه به یافته های مطالعه حاضر، سیمواستاتین می تواند میزان استخوان سازی را به طور معنی داری افزایش دهد، همچنین اثربخشی آن در کاهش التهاب و کاهش بافت گرانوله نیز دیده شد.